"Van Gogh, verdwalen en vreemde vogels"
Het voorjaar is terug in Nederland. De zon schijnt, de bloemetjes bloeien, en iedereen met wandelschoenen voelt ineens een innerlijke drang om “even een frisse neus” te halen. Ik ook. Alleen… er is geen georganiseerde wandeling in de buurt. Het Pieterpad lonkt, maar daarvoor moet ik zowaar ver reizen. Lopen én reizen? Rustâg. Er moet toch iets lokaals zijn?
Na wat speurwerk vind ik mijn prooi: de Van Gogh route van Zweeloo naar Nieuw-Amsterdam. Klinkt artistiek verantwoord én sportief. Win-win. Ik download het GPX-bestand alsof ik op expeditie naar de Himalaya ga. Henri, de held, zet me af in Zweeloo. Maar dan begint het: het grote zoekplaatje “Waar is het startpunt?”.
Na een paar rondjes langs de kerk, een bloemetjeszaak en een verdwaalde bakfiets, spot ik eindelijk het startbord bij Bistro Tante Sweel.
We zijn los. Zweeloo, ook wel ‘Kunstenaarsdorp’, maakt zijn naam waar.
Boerderijen die eruitzien alsof ze op de cover van een glossy horen en panelen met Van Gogh die me vriendelijk toeknikken.
Al snel wandel ik het dorp uit, via De Wheem. Een groep fietsers op leeftijd nadert. En ja hoor: “Moi!” roepen ze vrolijk, alsof ik een lokale beroemdheid ben. Plots herken ik er eentje: een oud-collega! We wisselen een ‘toevallige ontmoeting’-knikje uit, waarna ik verder sjok richting de mysterieuze Prinses van Zweel (of haar graf, om precies te zijn).
Mijn vogel-app Merlin mag vandaag ook mee op avontuur. Ik richt mijn telefoon op het bos en voel me net Freek Vonk in Drenthe: “Aha! Een Roodborsttapuit! En kijk, een Kneu! En jawel, een Boompieper!” Vreemde vogels, net als ik.
In Sleen blijkt het Nationale Molendag te zijn. Behalve in Sleen zelf, want daar heeft de molen duidelijk snipperdag. Niet dat het me uitmaakt. Ik loop vrolijk verder naar Erm, waar de Saksische boerderijen me blijven begroeten alsof ze willen dat ik foto’s van ze maak voor Instagram.
Op een bankje bij de carpoolplaats neem ik pauze nummer twee. Ik zie de weg naar huis en denk: “Ha, bijna thuis!” Maar Drenthe houdt van grapjes: een verborgen trapje duikt op alsof het uit Harry Potter komt. Serieus, hoe lang staat dat ding daar al?
Ik vervolg mijn queeste over onbekende zandpaden, bruggen en klinkerwegen. Opnieuw een buurman: “Moi! Ben je verdwaald?” Ehm… Nee hoor, ik ben een avonturier incognito. Zelfde als u, maar dan op wandelsnelheid.
Langs de Schaapdijk (de weg klinkt als een wifi-wachtwoord) sla ik linksaf en ontdek nóg een verborgen parel: een kleurige brug over het Holslootdiep. Terwijl ik me afvraag of Vincent van Gogh hier ooit ook zo verdwaasd heeft rondgelopen, ploeter ik dapper verder.
Via Deutlanden bereik ik de Hoogeveense Vaart.
Een boer heeft een picknickbank strategisch neergezet, speciaal voor wandelaars die denken: “Dit was toch korter dan gedacht?” Dankbaar plof ik neer voor de laatste stop.
Bij het Van Gogh Huis zoek ik traditiegetrouw naar het standbeeld van Vincent, maar blijkbaar speelt hij verstoppertje.
Mijn voeten willen geen speurtocht meer. Dan maar een laatste foto bij een ander standbeeld, zwaaien naar zoonlief (die waarschijnlijk met popcorn op de bank zit), en hop — richting huis.
Eindstand: net geen 20 km.
Spierpijn? Vast wel.
Spijt? Absoluut niet.
Van Gogh had vast goedkeurend geknikt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten